ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ & ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ "ΦΙΛΟΥ" ΣΩΤΗΡΗ ΞΩΓΝΟΥ.

Ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη και στα παράλια της Μ. Ασία από τον πρόεδρο του συλλόγου για την αδελφοποίηση Καβάλας Νυρεμβέργης "ΦΙΛΟΣ".

Ένα ταξίδι στην Πόλη και στην Μικρά Ασία είναι για κάθε Έλληνα ένα ταξίδι ξεχωριστό, ειδικά αν προέρχεται από οικογένειες προσφύγων. Ακόμα όμως πιό ενδιαφέρον φαίνεται όταν οι συνταξιδιώτες δεν είναι Έλληνες αλλά Γερμανοί. Από το αεροδρόμιο του Μονάχου, θα πετούσαμε Κυριακή 24 Μαρτίου για την Πόλη. Στο αεροπλάνο της Lufthansa έγινε αμέσως κατανοητό τι σημαίνει να είσαι εταίρος και Global Player. Το καλωσόρισμα έγινε στα γερμανικά και τούρκικα, οι εφημερίδες στο αεροπλάνο ήταν κατά το πλείστον τούρκικες και το γεύμα επίσης. 

 

Πάνω από την Πόλη.

   Μεσημέρι προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Atatürk της Πόλης και φυσικά το πρόγραμμα περιλάμβανε μια περιήγηση στην Πόλη, όπου ο Τούρκος ξεναγός μας ανακοίνωσε ότι η επίσκεψη στην Αγιά Σοφιά που ήταν να γίνει για την επομένη 25η Μαρτίου, θα ματαιωνόταν γιατί η Αγια Σοφιά είναι πλέον Μουσείο και σε όλο τον κόσμο τα Μουσεία είναι κλειστά την Δευτέρα. Αντ' αυτού πρότεινε αλλαγή του προγράμματος, Αγιά Σοφιά την Κυριακή και ενημέρωση την Δευτέρα το πρωϊ πράγμα που έγινε με ανακούφιση αποδεκτό.

 

Αγία Σοφία.

Την να πρωτοπεί κανείς για την "Μεγάλη Εκκλησιά" του Γένους, δέος και ευλάβεια. Ο ξεναγός έδειξε ορισμένα σημεία φροντίζοντας να πεί ότι σε πολλά σημεία τα ψηφιδωτά καλύφθηκαν από του Ρωμιούς για να μην λεηλατηθούν από τους Φράγκους!!! Παρ' όλα αυτά δεν μπόρεσε να κρύψει το θαυμασμό του για αυτό το θαυμάσιο οικοδήμημα. Βέβαια μια ξενάγηση μιας ώρας και άλλη μια ώρα ελεύθερος χρόνος δεν είναι σε καμμιά περίπτωση αρκετά να καλύψουν έστω και κατά μικρό μέρος την δίψα μας και τον θαυμασμό μας για ένα αρχιτεκτόνημα που στέκει αγέρωχο σχεδόν 1500 χρόνια σε μια από τις πιό σεισμοπαθείς γωνιές του πλανήτη. 

Αγία Σοφία (ψηφιδωτό)

Επισκεφθήκαμε τον πρόναο, τους εξώστες με τα ψηφιδωτά του Ιωάννη Β΄Κομνηνού και Κωνσταντίνου Μονομάχου Κομηνών και τον κυρίως ναό με το "Ομφάλιον" όπου στεφόταν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Η κρήνη με την καρκινική επιγραφή ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ ήταν καλυμένη  και δεν την είδαμε.

Ιππόδρομος.

  

Η επόμενη μέρα μας βρήκε στην Πόλη να επισκεπτόμαστε το Τοπ Καπί, το Παζάρι των Μπαχαρικών, το Μπλέ Τζαμί, τον Ιππόδρομο με τους Οβελίσκους του Μεγ. Κωνσταντίνου και του Θεοδόσιου ΙΙΙ και στην μέση τον τρίποδα των Δελφών. Κάπου εκεί υπάρχει και ένα κτίριο που είναι το Αρχείο, που μοιάζει καταπληκτικά με το Γυμνάσιο Αρρένων Καβάλας. Νομίζουμε ότι για τους περισσότερους οι εικόνες είναι κάτι παραπάνω από οικείες. Αλλα ότι και να πούμε αυτή η μαγική πόλη κρατά ακόμα πανάξια τον χαρακτηρισμό "βασιλίδα των πόλεων". Το βράδυ γευματίσαμε κάπου στο Πέραν στο παραδοσιακό εστιατόριο Kebebhaus, που μάλλον είναι για τουρίστες.

 

Κίος.

Την 3η μέρα θα αφήναμε την Πόλη. Περνώντας την 2η κρεμαστή γέφυρα, Fatih Sultan Mehmet, περάσαμε στην Ασία, στον δρόμο για την Προύσσα μόλις και πρόλαβα να φωτογραφήσω, μέσα από το λεωφορείο, ένα μικρό ψαρολίμανο στην Κίο (Gemlik), την πατρίδα της γιαγιάς μου. Το μεσημέρι μας βρήκε στην Προύσσα να επισκεπτόμαστε το Ulu Moschee και το παζάρι των μεταξωτών, τριγυρίσαμε στα σοκάκια του ατέλειωτου παζαριού και απολαύσαμε τον καφέ μας στην κεντρική αυλή του.

Προύσσα.

 Κατά τα φαινόμενα δεν θα είναι λίγοι οι Έλληνες επισκέπτες γιατί διαβάσαμε μαγαζιά με το όνομα "Κρήτη", "Ξάνθη" και "Κομοτηνή" σε ελληνική γραφή. Αν και τέλος Μαρτίου, ο χιονισμένος Όλυμπος της Μυσίας (σήμερα Uludağ) έστελνε τις παγωμένες ριπές του και μείς αγοράσαμε κάποια δωράκια, μεταξωτά και ζαχαρωμένα κάστανα και επιστρέψαμε στο λεωφορείο. Η διανυκτέρευση έγινε στο Sarimsakli στα περίχωρα του Αϊβαλί. Η επόμενη μέρα είχε την υποχρεωτική επίσκεψη σε ταπητουργείο, που κάπου νευρίασε τους Γερμανούς η επιμονή των Τούρκων να αγοράσουν με το ζόρι χαλιά και φυσικά ο ξεναγός έγινε αποδέκτης παραπόνων ενός γκρούπ από 46 άτομα. Άς τους να ουρλιάζουν σκέφτηκα, αφού έχουν θεοποιήσει τους Τούρκους ας τους φάνε στην μάπα όπως είναι στην πραγματικότητα.

Πέργαμος.

 Χωρίς άλλα παρατράγουδα φτάσαμε στην Πέργαμο για να επισκεφθούμε την Ακρόπολη της πόλης. Με το τελεφερίκ ανεβήκαμε επάνω και στην είσοδο της Ακρόπολης ο ξεναγός εξήγησε στο γκρούπ την ιστορία και την σπουδαιότητα της πόλης. Μετά επισκεφθήκαμε την Ακρόπολη, τα παλάτια, τους στρατώνες, τις δεξαμενές, το ναό του Τραϊανού, το Θέατρο, τον ναό του Διονύσου και κάπου παράμερα έδειξα στον ξεναγό επιγραφές στα αρχαία Ελληνικά, οι 2 αναφερόταν στον Τραϊανό και η μιά στον Δήμο Θυατείρων, την γενέτειρα της Αγίας Λυδίας της Φιλιππισίας. 

Ο καφές σκέτος...

Τέλος ο ξεναγός μας ανέφερε ότι τα συστήματα ύδρευσης της Περγάμου και της Εφέσσου θεωρούνται από τα τελειώτερα του αρχαίου κόσμου. Αν και Πέργαμος έγινε γνωστή για τον βωμό του Διός που περιλαμβανόταν στα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου, αυτό ο βωμός κοσμεί εδώ και 100 χρόνια το Μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο. Μόνο η βάση του ναού δείχνει τον χώρο που βρισκόταν κάποτε ο περίφημος βωμός και κάποιες απεικονίσεις. Τέλος μακρυά από την Ακρόπολη της Περγάμου σε ένα παρακείμενο λόφο βρισκόταν και το Ασκληπείο της περιοχής. Επιστροφή στο Sarimsakli και μια μικρή επίσκεψη στο "πάτημα του Διαβόλου", ένα μόρφωμα σε μια πέτρα που μοιάζει με πόδι, ένα τουριστικό τέχνασμα που σε αποζημιώνει όμως με την υπέροχη θέα της χεσονήσου των Κυδωνιών (Αϊβαλί) και των Μοσχονησιών (Cudna ή Alibey) που συνδεόνται σήμερα με γέφυρα και αποτελούν έναν από τους πιό γνωστούς τουριστικούς προορισμούς στην γείτονα χώρα.

Σμύρνη.

Η 5η μέρα μας βρήκε καθ' οδόν προς την χιλιοτραγουδισμένη Σμύρνη, σε όλη την διαδρομή έβρεχε καταρρακτωδώς και παρακολουθήσαμε το θέαμα τα αυτοκίνητα να γίνονται βάρκες στην μέση του αυτοκινητοδρόμου. Φτάνοντας στην Σμύρνη το λεωφορείο μας έκανε μια βόλτα μέσα στην πόλη και περνώντας από το εκθεσιακό κέντρο είδαμε ότι υπήρχε έκθεση μαρμάρου, ελληνική σημαία υπήρχε και πιθανόν συμπατριώτες από τα μέρη μας. Η βόλτα συνεχίστηκε και περάσαμε από μια πλατεία όπου υπάρχει το άγαλμα ενός λαϊκού ποιητή που έγραψε-τραγούδησε τους καϋμούς της φτωχολογιάς και είναι πολύ αγαπητός. Ο ξεναγός μας έλεγε για τον σχεδόν άγνωστο ποιητή, αλλά περνώντας από την "πλατεία του Ομήρου" δεν σπατάλησε ούτε ένα σχόλιο για τον μεγαλύτερο ποιητή της Ανθρωπότητας. Ότι δεν καπελώνουμε το αγνοούμε, στην συνέχεια θέλησε να μας βάλει ένα δυό τραγούδια αυτού του Τούρκου ποιητή σαν "Σμυρνέϊκα", ο υποφαινόμενος του φώναξε: φίλε άσε να σε βοηθήσω, βάζοντας να παίξει το κινητό μερικά από το "Ρεμπέτικο", ο ξεναγός καμώθηκε ότι του άρεσαν και με ευχαρίστησε, οι περισσότεροι του γκρούπ αργότερα μου είπαν: καλά του έκανες, του χρειαζόταν. 

Σμύρνη

Το λεωφορείο πάρκαρε κοντά στο παλιό ρολόϊ της Σμύρνης και κεί μας δόθηκε 1,5 ώρες για να χαζέψουμε στο παζάρι, από την αρχαία ελληνική αγορά δεν θα περνούσαμε λόγω έλλειψης χρόνου. Ανάμεσα στις πληροφορίες, μάθαμε ότι η Σμύρνη έχει 2 Πανεπιστήμια και ότι οτ ένα ονομάζεται Πανεπιστήμιο του Αιγαίου, ο ξεναγός δε δήλωσε με στόμφο , ότι το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου ιδρύθηκε πολύ πριν οι Έλληνες ονομάσουν ένα αντίστοιχο δικό τους. Το παλληκάρι δεν παιζόταν, τότε του απάντησα ότι το Πανεπιστήμιο αυτό το ίδρυσε ο Ελ. Βενιζέλος και ο 1ος Πρύτανης ήταν ο μεγάλος Μαθηκατικός Καραθεοδωρή και καλά θα κάνει να διαβάζει καλύτερα την καραμέλα του και αν δεν ξέρει ευχαρίστως να τον διευκολύνω. Ούτε του άρεσε βέβαια που τον είπε ο Ρωμιός: κοίτα φίλε καταλαβαίνω το κόμπλεξ σου, αλλά πάρε το χαμπάρι σ' αυτή την γή είσαστε μουσαφίρηδες.Το ωραίο της υπόθεσης ήταν ότι για λίγες μέρες κάλμαρε. 

 

Αρχαία Έφεσος.

Το απόγευμα επισκεφθήκανε το χωριό Selçuk που βρίσκεται στην Αρχαία Έφεσο. Περάσαμε την νότια πύλη ή πύλη Μαγνησίας, φτάνωντας στην Άνω Αγορά, συνεχίσαμε στο Ωδείο, Πρυτανείο και κατηφορίσαμε μετά το Υδρείο και το μνημείο του Μέμμιου στην οδό Κουρητών ή Έμβολο, θαυμάσαμε την περίφημη βιβλιοθήκη του Κέλσου, το σύστημα ύδρευσης, το θέατρο και περπατήσαμε ώς τον ναό της Παναγίας, όπου έλαβε μέρος η 3η Οικουμενική σύνοδος το 431 μ.Χ.

Αρχαία Έφεσος.

 Παρ' όλο που η ώρα είχε περάσει αφήσαμε τον αρχαιολογικό χώρο χωρίς να επισκεφθούμε το στάδιο και την μαρμάρινη οδό που έβγαζε στο λιμάνι για να δούμε τον περίφημο ναό της Εφεσίας Αρτέμιδος. Στο λιγοστό φώς φωτογραφίσαμε την μοναδική κολώνα που σώζεται με φόντο το Σελτζούκικο κάστρο και συνεχίσαμε την διαδομή μας για το Κουσαντάσι. Φτάνοντας είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει με ένα ήλιο που έδυε στο Αιγαίο πίσω από την Σάμο.

 

Κουσάντασι.

Από το ξενοδοχείο Panorama Hill το λιμάνι του Kusadasi μοιάζει σαν την Καβάλα, ειδικά το βράδυ που ήταν φωταγωγημένο. Το επόμενο πρωϊ ο ήλιος χρύσιζε το Αιγαίο και 'μεις συνεχίσαμε το ταξίδι μας προς την ενδοχώρα, ακόμα μια υποχρεωτική επίσκεψη σε εργαστήριο-εργοστάσιο χρυσοχοϊας, όπου ο Αρμένης ιδιοκτήτης του μας μίλησε για 7.000 χρόνια τούρκικης χρυσοχοϊας, άλλες 2 ή 3 χαμένες ώρες από τις καλλίτερες ώρες της μέρας. Αφού τελειώσαμε από το εργοστάσιο χρυσοχοϊας. επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο και πορεία προς την Αφροδισιάς. Περάσαμε πόλεις και χωριά που θύμιζαν ελληνική ενδοχώρα την δεκαετία του 1960 και φτάσαμε στο Geyre που ανήκει η αρχαία Αφροδισιάς. Στο πάρκινγκ του αρχαιολογικού χώρου περίμεναν τρακτέρ που έσερναν κάποια κλειστές καρότσες για 25 άτομα, στοιβαχτήκαμε και μεταφερθήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο.

Αφροδισιά.

 Η είσοδος στον αρχαιολογικό χώρο εντυπωσιάζει τον επισκέπτη με το "Τετράπυλο". Ήταν η πύλη της πόλης από την οδό που συνέδεε την πόλη με την Έφεσο. Το εντυπωσιακό "Τετράπυλο" αναστυλωμένο προσφέρεται για καταπληκτικές φωτογραφίες, το τοπίο ομόρφαινε περισσότερο με το χιονισμένο Babadağ στα ανατολικά. Βορειότερα υπήρχε το στάδιο που σώζεται σχεδόν ακέραιο, η μεγάλη Αγορά, ο ναός της Αφροδίτης, το Επισκοπείο, το Ωδείο, τα λουτρά του Αδριανού, η νότια Αγορά, το Θέατρο, το Σεβάστειο κτλ. Μας έμειναν 20 λεπτά για φωτογραφήσεις χωρίς φλάς στο μουσείο της Αφροδισιάς. Επιστροφή στο λεωφορείο και μετά από 100 χλμ. διαδρομής καταλύσαμε στο Hotel-Therme Herakles στο Karahayit. Μετά το βραδυνό μια μικρή βόλτα στην πόλη, ένα μπάνιο στα ιαματικά λουτρά του ξενοδοχείου και προετοιμασία το την αυριανή επόμενη επίσκεψη στην Ιεράπολη - Pamukkale.

 

Ιεράπολις (Παμούκαλε)

Η Ιεράπολη, όπως λέει το όνομά της φημίζεται για τα λουτρά της από την αρχαιότητα, το θερμό νερό πλούσιο σε ασβέστια τα εναποθέτει κατά την ροή του στο έδαφος δημιουργώντας τους φανταστικούς λευκούς συνδυασμούς σαν ταράτσες στην πλαγιά του λόφου. Ακολουθώντας τον ανατολικό δρόμο, περάσαμε από τις βυζαντινές οχυρώσεις και φτάσαμε στην κορυφή των λόφων στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Στην Ιεράπολη εκτός από το Ασκληπείο, υπάρχει θέατρο, το στάδιο, το σπίτι του Αγίου Φιλίππου, ένα ενδιαφέρον μουσείο και τα λουτρά της Κλεοπάτρας που πραγματικά σου κόβουν την ανάσα. Κάτω από τα διάφανα πράσινα νερά, βλέπει κανείς την κάτοψη των λουτρών, ενώ μερικές βυθισμένες κολώνες σου δίνουν την ψευδαίσθηση ότι κολυμπάς μέσα στην ιστορία. Μερικές φορές πραγματικά λυπάσαι που δεν έχεις τον χρόνο να απολαύσεις λίγο παραπάνω τέτοιες εικόνες χάρμα οφθαλμών. Προλάβαμε και επισκεφθήκαμε το αρχαιολογικό μμουσείο και η ξενάγηση συνεχίστηκε στην πόλη, την αρχαία Αγορά, όπου είναι εμφανή ακόμα το υδρευτικό και αποχετευτικό σύστημα, σε μερικούς ναούς και τελειώνει στην εντυπωσιακή νεκρόπολη με πάνω από 400 σαρκοφάγους.

Ιεράπολις (Λουτρά).

Επιστροφή στο Αϊβαλί, αλλά από διαφορετικό δρόμο, μέσω Μαγνησίας-Manisa, και Akhisar που ο συμπατριώτης μας Θεοφάνης Γκέκας γράφει νέα ελληνική ιστορία βομβαρδίζοντας με γκόλ τα τούρκικα τέρματα. Μια διαδρομή ανάμεσα σε ελαιώνες και ατελείωτες εκτάσεις που καλλιεργούνται, σιτηρά, οπωροκηπευτικά, φρούτα κ.α. εντύπωση επίσης κάνει στον ταξιδιώτη η διαρκής προσπάθεια αναδάσωσης των αποψιλωμένων περιοχών. Κάποιος Τούρκος επιφανής είχε δηλώσει ότι: κάθε Τούρκος πρέπει στην ζωή του να φυτέψει τουλάχιστον ένα δένδρο. Πολλές εταιρείες κάνουν εράνους μεταξύ του προσωπικού και οι εισφορές δίνονται για ομαδική αναδάσωση που την αναλαμβάνει το κατά τόπους δασαρχείο.

Τροία (Δούρειος Ίππος)

Η 8η μέρα μας βρήκε καθ' οδόν από το Αϊβαλί προς την χιλιοτραγουδισμένη Τροία. Στην είσοδο ένας μετεμφιεσμένος σε αρχαίο πολεμιστή δάνειζε αρχαίες στολές και όπλα για μετεμφίεση και φωτογράφιση επί πληρωμή. Η ξενάγηση συνεχίστηκε στην Ακρόπολη της Τροίας το Ίλιον, στις ανασκαφές του Σλήμαν, στο θέατρο-βουλευτήριο, τα τείχη και ότι απομεινάρια ακόμα υπάρχουν. Ταπεινή μου γνώμη αλλά ήταν πολύ κατώτερη των προσδοκιών μου. Ο περιβόητος "Δούρεος ίππος" δεν βρίσκεται στον αρχαιολογικό περίβολο αλλά μερικά χιλιόμετρα μακρύτερα στο πάρκινγκ ενός βενζινάδικου. Το μεσημεριανό δείπνο το απολάυσαμε σε ένα ξενοδοχείο 20 μέτρα απο την ασιατική ακτή του Ελλησπόντου με τα κύματα να βρέχουν σχεδόν το μπαλκόνι του εστιατορίου. 

Τροία (Ακρόπολις)

Ένα μικρό διάλειμμα για φωτογραφήσεις στον χιλιοτραγουδισμένο Ελλήσποντο του Φρίξου και της Έλλης και συνέχεια για το Λαψεκί την αρχαία Λάμψακο. Στην διαδρομή συναντηθήκαμε πάρα πολλές φορές με ελληνικά γκρούπ και αυτή την φορά η τύχη είχε μια ευχάριστη έκπληξη. Στο φέρρυ-μπώτ μεταξύ Λαμψάκου και Καλλίπολης συναντήθηκα με ένα παλιό καβαλιώτη συμμαθητή που ζεί στην Θεσσαλονίκη. Από την Καλλίπολη μέσω Ραιδεστού ξανά στην βάση μας στο Kumburgaz 60χλμ έξω από την Πόλη.

Καλλίπολις.

Η 9η και προτελευταία μέρα είχε ένα παραφορτωμένο πρόγραμμα, πρώτα υποχρεωτική επίσκεψη σε εργοστάσιο κατασκευής δερμάτινων στο Zeytinburnu, αφού χάσαμε 2 ώρες στα δερμάτινα, συνεχίστηκε η επίσκεψη στο μεγάλο Παζάρι, που σύμφωνα με τον ξεναγό πριν την Άλλωση ήταν χώρος στρατωνισμού μονάδων ιππικού. Πάνω από 31.000 τ.μ. στεγασμένα, 4.000 μαγαζιά είναι ένας χώρος που χάνεσαι ή ονειρεύεσαι 1001 νύχτες. Με το λεωφορείο ανεβήκαμε όλο τον Κεράτιο κόλπο, περάσαμε μερικές σήραγγες και βρεθήκαμε στο Kireçburnu, 25 χλμ έξω από την Πόλη και 7 χλμ πριν την Μαύρη Θάλασσα. Στην ταράτσα της Ταβέρνας Safir, που ήταν κλεισμένη για μας σαν μια ατραξιόν του ταξιδιού, σερβιριστήκαμε μεζεδάκια και γευθήκαμε τσιπούρα ιχθυοτροφείου, αλλά ή θέα του Βόσπορου ήταν φανταστική. 

 

Βόσπορος.

Στην προκυμαία μας περίμενε το καραβάκι και κατεβήκαμε όλο τον Βόσπορο, πότε πλησιάζοντας την ευρωπαϊκή και πότε την ασιατική ακτή για φωτογραφίες στα αρχοντικά, τις Πρεσβείες, κτίρια Πανεπιστημίων, ξενοδοχεία, το παλάτι του Ντολμά Μπαξέ κτλ. που βρέχονται από την θάλασσα. Η διαδρομή, που αν και ψιλόβρεχε ήταν μαγευτική τελείωσε στην γέφυρα του Γαλατά. 

Βόσπορος.

Ο οδηγός ανέβηκε της ανηφόρες του Πέρα, δίπλα από το στάδιο Μπεσίκτας μέχρι την πλατεία Ταξίμ. Περπατήσαμε τον πεζόδρομο, χαζεύοντας το ρομαντικό τραμ, περάσαμε έξω από το Ελληνικό Προξενείο, τα ελληνικά μαγαζιά και στην "Συριακή Στοά", εκεί είδαμε και την ελληνική εφημερίδα "Απογευματινή" που εκτυπώνεται στην Πόλη αδιάλειπτα 88 χρόνια. Η συνέχεια μας βρήκε πάλι στο Kebabhaus, όπως και στη προηγούμενη έξοδο, να τρώμε μια απο τα ίδια που λέγεται μενού τουριστών. Σε μια πόλη με τόσες χιλιάδες χρόνια ιστορία, με μια τέτοια καταπληκτική κουζίνα, που παραμιλάει όλος ο κόσμος να σε σερβίρουν ένα ξερό Adanakebab, τι να τους πείς δεν παίζονται. 

 

Ταξίμ.

Πραγματικά στα βενζινάδικα που σταματούσαμε σε όλη την διαδρομή ή στο Παζάρι των μεταξωτών στην Προύσσα όλες απλές οι ταβέρνες είχαν μια πολύ πιο μεγάλη ποικιλία και πολύ πιό νόστιμα εδέσματα. Καταχάρηκα όλες αυτές τις μέρες, φασόλια γίγαντες, φασόλια πιάζ, ρεβύθια, διάφορα τυριά, γάβρο τηγαντητό, γάβρο μαρινάτο, αρακάδες, κεφτεδάκια σμυρνέϊκα με ατζέμ πιλάφι και φυσικά χαλβά σιμιγδαλένιο που μου θύμισε την μάνα μου, αυτά ναι τα χάρηκα και στην Πόλη, μια πόλη με 3.000 χρόνια ιστορία που συναντούρται ήπειροι, λαοί πολιτισμοί και γεύσεις σου προσφέρουν σχεδόν fast food ala turca.

 

Ταξίμ.

Με τα και από αυτή την δοκιμασία, ο ξεναγός μας αποζημίωσε με μια βόλτα στην ολόφωτη Κωνσταντινούπολη, φωτογραφίσαμε την κρεμαστή γέφυρα σε μπλέ, κόκκινο ή πράσινο φωτισμό, το ρολόϊ, συνεχίσαμε στην γέφυρα του Γαλατά φωτογραφίζοντας την παλιά πόλη το Τοπ Καπί, την Αγιά Σοφιά, το Yeni τζαμί και ανεβήκαμε τον λόφο. Εκεί μας δόθηκε η ευκαιρία να ξαναφωτογραφήσουμε την νύχτα την Αγιά Σοφιά το Μπλέ τζαμί και τον Ιππόδρομο. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα ξαναβρεθήκαμε στο ξενοδοχείο Princes Artemis στο Kumburgaz για την τελευταία νύχτα.

 

Αγία Τριάδα.

Η τελευταία μέρα στην Τουρκία μας βρήκε με τις βαλίτσες παρά πόδα να περιμένουμε την αναχώρηση για το αεροδρόμιο. Καθ' οδόν προς το αεροδρόμιο από τον διεθνή δρόμο Ε-5 ή D100, πρίν την λιμνοθάλασσα Küçükçekmece φωτογραφίσαμε τον παλιό βυζαντινό στρατιωτικό δρόμο με τις τοξοτές του γέφυρες, τα εκτιθέμενα αεροπλάνα έξω από την βάση του αεροδρομίου Atatürk και στηθήκαμε υπομονετικά στον έλεγχο αποσκευών. Μετά το Check-In παραγγείλαμε 2 σόδες και ένα καφέ και μάθαμε ότι εκτός από βαπορίσιος καφές υπάρχει και αεροπλανίσιος, 15,70 € παρακαλώ. Όπως θάλεγε και ο μπάρμπα Καραμανιώλας απο την Θάσο, "ωραίος ο μπουφές, ωραίος ο καφές, βαρβάτος και ο καϋμές, τραγούδι να τον κάνουμε Σωτήρη".

Αεροδρόμιο Κωνσταντινούπολης.

Επιβίβαση και μετά από 2,5 ώρες πτήσης φωτογραφίσαμε τις χιονισμένες Άλπεις και ετοιμαστήκαμε για την κρυάδα στο Μόναχο που μας υποδέχθηκε με έναν ήλιο που έπαιζε κρυφτούλι στα σύννεφα, κρύο και χιόνια. Οι συνταξιδιώτες σκορπίστηκαν για να παραλάβουν τα αυτοκίνητά τους, αλλά ήταν ένα σύνολο από ανθρώπους που είχαν μια κλασσική παιδεία και για τους πιό πολλούς ήταν κατά κάποιον τρόπο ταξίδι μάθησης. 

 

Άλπεις.

Ήταν πραγματική ευχαρίστηση η συνύπαρξη σε ένα τέτοιο σύνολο.

Καθ' οδόν είχε κλείσει ο αυτοκινητόδρομος Α9 και οι 3 λωρίδες και απολαύσαμε μια ουρά 12 χλμ με τους Γερμανούς να βγαίνουν από τα αυτοκίνητα και να τον φωτογραφίζουν. Φτάνοντας στην Νυρεμβέργη πέσαμε με τα μούτρα για να δούμε τις φωτογραφίες, 2.500 φωτογραφίες σε 10 μέρες είναι άθλος και άντε να ξαποδιαλέξεις. Παρ' όλα αυτά ήταν ένα ταξίδι που άξιζε με το παραπάνω, αν και ο γράφων δεν έχει το χάρισμα του λόγου οι εικόνες παραμένουν δυνατές. Ένα ταξίδι μεγάλη εμπειρία με γλυπόκικρες εντυπώσεις από τις χαμένες πατρίδες.

Από την Νυρεμβέργη

Ξώγνος Α. Σωτήριος

"Φίλος" Α.Σ.