"ΕΜΠΟΡΟΡΑΦΕΙΟΝ". ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΠΟΔΟΧΩΡΙ ΚΑΒΑΛΑΣ.

   Η επιγραφή «ΕΜΠΟΡΟΡΑΦΕΙΟΝ» έξω από ένα κατάστημα στο Ποδοχώρι του δήμου Παγγαίου Καβάλας, σε ένα μικρό χωριό δηλαδή, δεν είναι κάτι που συναντάς κάθε μέρα εν έτη 2012. Και από την στιγμή που είδαμε την πόρτα του ανοιχτή, αποφασίσαμε να δούμε περί τίνος πρόκειται. Μας υποδέχτηκε χαμογελαστός ο 62χρονος Αλέξανδρος Ζέρβας, ο οποίος κατάλαβε αμέσως διαβάζοντας ίσως την σκέψη μας, πως η επιγραφή του μαγαζιού του μας έφερε κοντά του. Το επάγγελμα του ράφτη, παλιό και μισοξεχασμένο, δεν έχει βέβαια εκλείψει εντελώς, όμως σίγουρα δεν γνωρίζει πια και τις μεγαλύτερες δόξες του. Παλιότερα οι ράφτες βρισκόταν σε καλή οικονομική κατάσταση σε σχέση με άλλους τεχνίτες, αφού είχαν συνεχώς δουλειά. Με το πέρασμα όμως των χρόνων και την εκβιομηχάνιση, η κατάσταση άλλαξε γιατί ο κόσμος άρχισε να προμηθεύεται έτοιμα ενδύματα. Ο κυρ Αλέκος από μαθητής ανακάλυψε πως είχε ένα έμφυτο ταλέντο στον σχεδιασμό και την ραφή ρούχων. Από το 1962 πήγε βοηθός σε ένα εμποροραφείο και εκεί κατάλαβε πως αυτή η δουλειά τον τραβάει και μ’ αυτή θα βιοποριστεί.

   Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1975 άνοιξε το δικό του εμποροραφείο στο Ποδοχώρι και από τότε μέχρι σήμερα βρίσκεται εκεί. «Τριάντα επτά χρόνια παρέα με την ραπτομηχανή μου και το σίδερο, μας λέει, εδώ στο ίδιο μέρος, στο ίδιο σημείο, στο Ποδοχώρι. Βέβαια παλιότερα το μαγαζί μου ήταν πολύ μεγαλύτερο, μια και οι ανάγκες ήταν περισσότερες. Όμως από τότε δεν άλλαξα σχεδόν τίποτα. Η ίδια ραπτομηχανή, ποδοκίνητη και παραδοσιακή, ενώ το σίδερο με το κάρβουνο το αντικατέστησα με ηλεκτρικό, αλλά κι αυτό είναι από τα πιο παλιά. Δεν μ’ αρέσουν τα πολύ σύγχρονα, γιατί είναι πολύπλοκα. Μ’ αυτά κάνω τόσα χρόνια την δουλειά μου».

   Από εκεί και μετά κι άλλα παλιά αλλά λειτουργικά εργαλεία όπως ψαλίδια, δαχτυλήθρες, βελόνες, μεζούρες, κλωστές, καρφίτσες, κουμπιά, φερμουάρ. Σε ένα άλλο σημείο διάφορα πατρόν, ο πήχης με διάφορα σχήματα και σαπουνάκια για το σημάδι στο ύφασμα, συνθέτουν την μακρινή εικόνα από το ΕΜΠΟΡΟΡΑΦΕΙΟΝ. «Παλιότερα είχα και παρακαταθήκη με υφάσματα, επισημαίνει ο κυρ Αλέκος. Υπήρχαν γιορτές Χριστουγέννων που είχα μέχρι και 20  κοστούμια παραγγελία από όλη την γύρω περιοχή. Τότε ένα καλό ρούχο έπρεπε πάντα να κοπεί και να ραφτεί στα μέτρα του πελάτη με όλες του τις ιδιαιτερότητες. Δούλευα μόνο υφάσματα μια και δεν υπήρχαν μηχανήματα για άλλα υλικά όπως τα δερμάτινα». Οι ράφτες τότε μετρούσαν και κατέγραφαν τις αναλογίες του πελάτη, σχεδίαζαν το ρούχο πάνω στο ύφασμα, έκοβαν, έραβαν το ύφασμα, έκαναν την πρόβα, στένευαν, κόντυναν, μοντάριζαν και γενικά έκαναν ότι χρειάζεται για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του πελάτη.

   Σήμερα βέβαια ο κυρ Αλέκος ασχολείται μόνο με επιδιορθώσεις ρούχων, μια και η δουλειά έχει περιοριστεί πολύ. «Έχω χρόνια κα ράψω ένα κοστούμι ή ένα σακάκι, μια και ο κόσμος προτιμάει τα έτοιμα. Περισσότερο επιδιορθώσεις κάνω, γιατί δεν θέλω να αποχωριστώ την μεγάλη μου αγάπη. Βέβαια απέκτησα και μια δεύτερη αγάπη, την καλλιέργεια σταφυλιών. Όμως όσοι θέλουν να με βρουν, περνάνε από το ραφείο, που τα πρωινά δεν κλείνει καθόλου. Έρχονται φίλοι από τα παλιά και θυμόμαστε εκείνα τα χρόνια που ερχόταν στο ραφείο για παρέα, αλλά τους έβαζα και με βοηθούσαν όταν είχα πολύ δουλειά. Πολλές φορές για να προλάβω έφευγα πολύ αργά ή ακόμη δούλευα και όλη τη νύχτα. Όμορφα χρόνια από τα οποία έχω όμορφες θύμησες», μας λέει κλείνοντας ο κυρ Αλέκος.

   Μας άφησε μια όμορφη εικόνα ο κυρ Αλέκος, που μπορεί να μη την ζήσαμε όπως ο ίδιος, όμως από τις περιγραφές του αλλά και από όσα είδαμε στο ΕΜΠΟΡΟΡΑΦΕΙΟΝ του, μας μετέφερε σε μια άλλη εποχή. Με την ποδοκίνητη ραπτική μηχανή PFAFF με σκαλισμένη την μάρκα πάνω της κι εκείνο το τεράστιο σίδερο με το οποίο σιδέρωσε μπροστά μας, τον είδαμε με την φαντασία μας να ετοιμάζει κοστούμι από ένα κομμάτι ύφασμα. Να ‘σαι καλά κυρ Αλέκο και ευχαριστούμε γι’ αυτό το ταξίδι.