Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ Τ' ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ...


   Κανονικά σ’ αυτό το ρεπορτάζ μας δεν θα έπρεπε να υπάρχουν λόγια. Θα έπρεπε να μπουν μόνο οι φωτογραφίες με τον τίτλο: «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». Σύμφωνα με την νομοθεσία, όταν ένα επαγγελματικό αλιευτικό δεν μπορεί να πουληθεί ή να μεταβιβαστεί, ο ιδιοκτήτης του από την στιγμή που  δεν είναι σε θέση να το δουλέψει, πρέπει να το κόψει, δηλαδή να το καταστρέψει. Δεν ξέρουμε αν είναι δίκαιος ή άδικος ο νόμος, πάντως σίγουρα ο νομοθέτης κάτι παραπάνω θα ήξερε και θα ήθελε να προστατέψει, ίσως, το επάγγελμα.
Ο καπεταν Γιώργης για τελευταία φορά πάνω στο τρεχαντήρι του.
   Σε μια τέτοια διαδικασία όμως, αυτός που πονάει περισσότερο από όλους, είναι ο ιδιοκτήτης του. Ειδικά όταν έχει κυριολεκτικά μεγαλώσει πάνω σ’ αυτό και έχει συντηρήσει με πόνο και βάσανα την οικογένειά του. Στην προκειμένη περίπτωση ο Περαμιώτης καπετάν-Γιώργης, ένας ίσως από τους καλύτερους παραγαδιάρηδες της περιοχής. Όμως δυστυχώς ο καπετάν Γιώργης από ένα χτύπημα της πολιομυελίτιδας, έμεινε σχεδόν ανάπηρος από το ένα του πόδι. Είναι και η ηλικία, έφτασε πλέον τα 67 κι έτσι δύσκολα θα μπορούσε να κρατήσει το τρεχαντήρι του. Και προχθές με την επίβλεψη κλιμακίου του λιμενικού, ξεκίνησε το «σπάσιμο» του σκάφους.
Ο καπετάν Γιώργης χαιδεύει για τελευταία φορά την μεγάλη του αγάπη.
    Ο καπετάν-Γιώργος ζήτησε από τον επιβλέποντα να κρατήσει την πλώρη με το «κοράκι» (το κυρτό σημείο της πλώρης) και τον «μπαμπά» (δέστρα) σαν ενθύμιο. Όμως ο επιβλέπων πιστός στο καθήκον δεν του έκανε το χατίρι και ζήτησε από τον χειριστή του μηχανήματος να σπάσει και το πιο μικρό κομμάτι, μήπως κάποιος και μπορέσει να επανασυνδέσει το σκάφος. Και ξεκίνησε το σπάσιμο. Παρών ήταν και ο ερευνητής παλιών σκαφών Λευτέρης Παπαγιαννάκης, που κατέγραφε της καταστροφή του σκάφους στο πλαίσιο έρευνας που κάνει και μας προσέφερε το φωτογραφικό υλικό.
Στη μάχη με το μηχάνημα, το τρεχαντήρι αποδεικνύεται εύκολος αντίπαλος.
   Βλέποντας τις φωτογραφίες μπορεί κάποιος να δει τον πόνο και την στεναχώρια στο πρόσωπο του Καπετάν-Γιώργη, κάθε φορά που το μηχάνημα σπάει κομμάτια από το τρεχαντήρι του. Το παιδί του. Τον καλύτερό του φίλο και συνεργάτη. Πολλές φορές πηγαίνει και το χαϊδεύει με στοργή. Παρά την προσπάθεια δεν σταματά ένα δάκρυ από τα μάτια του. Ο χείριστης του μηχανήματος, ο Σταύρος Μανίτσας, επιδεικνύοντας ευαισθησία αφήνει τελευταία την πλώρη με το «κοράκι» και τον «μπαμπά», μήπως αλλάξει γνώμη ο επιβλέπων. Όμως τίποτα. Σε λιγότερο από μισή ώρα το τρεχαντήρι κείτεται κομματιασμένο και άψυχο.
Ο κ. Μανιτσας άφησε τελευταία το "κοράκι" και τον "μπαμπά" μήπως και ο επιβλέπων επιτρέψει να τα πάρει ο καπετάν Γιώργης. Αλλά δε... 
   Γιατί σίγουρα για τον καπετάν-Γιώργη είχε ψυχή. Μπόρεσε και κράτησε μόνο το πηδάλιο και την καταπληκτική και γερασμένη λαγουδέρα (τιμόνι) για να του θυμίζουν την μεγάλη του αγάπη. Μαζί φυσικά με εκατοντάδες αναμνήσεις από τις ατέλειωτες ώρες που έζησε στην θάλασσα.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου