ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

«Αν και ο Αι Βασίλης έμαθα, δεν έρχεται εν τέλει, αφού είναι παλιό το έλκηθρο και ακριβά τα τέλη…»

                                 Εύχομαι ολόψυχα

                       ΑΙΣΙΟ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΕΣ ΤΟ 2012!!!

                                 Μάκης Λιόλιος

ΟΙ ΦΟΥΦΟΥΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ.

   Ήταν περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 όταν στα εμπορικά καταστήματα της Καβάλας ξεκίνησαν να ανάβουν οι πρώτες φουφούδες. Στην αγορά του Αγίου Νικολάου στην αρχή, από τον Λάκη Μάγο που έχει πολλές θύμισες. Εκείνη την εποχή σε όλο τον Άγιο Νικόλαο κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα. Εκείνη την μέρα όμως η κυκλοφορία διακόπτονταν και το γλέντι που στήνονταν ήταν τρικούβερτο.

   «Το κάναμε για να ευχαριστήσουμε τους πελάτες μας αλλά φυσικά το ευχαριστιόμασταν κι εμείς, θυμάτε ο κ. Μάγος. Θυμάμαι μια φορά που περνούσε μια νεκροφόρα, την σταματήσαμε και γύρω της στήσαμε μεγάλο γλέντι κόντρα σ’ αυτό που αντιπροσωπεύει. Άλλη χρονιά θυμάμαι είχαμε βάλει σούβλα με αρνί και οι περαστικοί μας ρωτούσαν αν είναι Πάσχα ή Χριστούγεννα. Μεγάλες στιγμές ζούμε κάθε χρόνο αυτή την μέρα. Φυσικά και σήμερα 31 Δεκεμβρίου του 2011 θα δώσουμε το παρών μας, αφού καμιά χρονιά δεν το διακόψαμε».

   Από τι πιο παλιές φουφούδες κι αυτή του Γιάννη Παπαιωάννου στην οδό Φιλώτα. «Λίγο μετά τον Μάγο ξεκινήσαμε κι εμείς, θυμάται ο Γιάννης. Το είχαμε δει εκεί και αποφασίσαμε να το κάνουμε στα τέλη της δεκαετίας του 80. Από εκεί και μετά ανελλιπώς κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς ανάβουμε το μαγκάλι. Είναι ένα έθιμο που τελικά τα τελευταία χρόνια επεκτάθηκε σε όλη την αγορά και μπορούμε πλέον να πούμε πως είναι θεσμός. Και φέτος παρά την οικονομική κρίση εμείς θα είμαστε στο στενό της οδού Φιλώτα».

   Από εκείνα τα χρόνια άναβε και η φουφού των αδελφών Μαμτσαδέλη. Ο Σίμος και ο Βασίλης πιστοί κάθε χρόνο ανάβουν τις φουφούδες τους πίσω από τις Καμάρες, επικουρούμενοι και από άλλους επαγγελματίες της περιοχής. Κι εδώ πολλές οι θύμισες. «Υπήρχαν χρονιές που πίσω από τις Καμάρες διασκεδάζαμε μέχρι που νύχτωνε, θυμάται ο Σίμος. Όλη η περιοχή μοσχοβολούσε  μπριζόλες, πανσέτες, λουκάνικα και άλλα καλούδια. Το κρασί και το τσίπουρο ρέουν άφθονα ενώ τα νταούλια, οι ζουρνάδες και τα κλαρίνα των αθίγγανων που έρχονταν για τα κάλαντα αλλά έπιαναν τα τσιφτετέλια, έδιναν το δικό τους χρώμα».

   Παλιά και η φουφού που ανάβει κάθε χρόνο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στην οδό Γραβιάς στο παλιό Λουτρό. Διοργανωτής ο Παράσχος Καβούνης, έξω από το κατάστημά του οποίου υπήρχε μια μεγάλη καρούλα που την χρησιμοποιούσαν για τραπέζι. Κι εδώ το τρικούβερτο γλέντι κρατούσε μέχρι που νύχτωνε. Πολλές φορές από τον χορό σταματούσε η κυκλοφορία.

   Την τελευταία δεκαετία βέβαια υπάρχουν δεκάδες φουφούδες σε όλη την πόλη. Κάποιοι μάλιστα τις ανάβουν την παραμονή των Χριστουγέννων. Τα τελευταία χρόνια διανθίστηκαν και με άλλα δρώμενα, όπως ζωντανή μουσική με ενισχυτές και μεγάφωνα. Επί διοίκησης Εριφυλλίδη μάλιστα και ο δήμος είχε στήσει κάποιες ψησταριές σε διάφορα σημεία της πόλης, αλλά αυτό το ζεστό, το παρεϊστικο το συναντάμε μόνο έξω από τα καταστήματα. Φυσικά επόμενο είναι από όλες τις φουφούδες να περνάνε οι άρχοντες του τόπου. «Κάποιοι έχουν το τακτ να προσφέρουν κι έναν μεζέ, κάποιοι άλλοι πάλι είναι από την… Πέρνη», μας είπαν χαρακτηριστικά.

   Και φέτος παρά την κρίση θα ανάψουν αρκετές από τις  φουφούδες της Καβάλας και θα μυρίσει η πόλη ψημένο κρέας. Μπορεί οι δουλειές να μην πήγαν πολύ καλά, όμως τα έθιμα πρέπει να κρατούνται. Και σίγουρα οι φουφούδες είναι κάτι πολύ έντονο από την ζωή της Καβάλας.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!!!

ΓΙΑ ΤΟΝ "ΦΙΛΟ" ΛΕΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗ.

   Με αφορμή την απώλεια του πρώην δημάρχου Καβάλας Λεύτερη Αθανασιάδη ο πρόεδρος τους συλλόγου «ΦΙΛΟΣ» Σωτήρης Ξώγνος από την αδελφή με την Καβάλα Νυρεμβέργη, μας θύμισε πως εκείνος ήταν που πρωτοστάτησε για να γίνει η αδελφοποίηση με την Γερμανική αυτή πόλη. Την είχε πιστέψει πολύ βλέποντας μεγάλα οφέλη από αυτήν. Και όπως μας θύμισε, τον Μάιο του 1998 στο Δημαρχείο Νυρεμβέργης, έγινε η υπογραφή συμφώνου πρόθεσης αδελφοποίησης από τον Λευτέρη Αθανασιάδη, που είχε επισκεφτεί τότε με 8μελή αντιπροσωπεία τη Νυρεμβέργη και τον αείμνηστο δήμαρχο της Νυρεμβέργης Ludwig Scholz. Τότε ακριβώς αποφασίστηκε η ίδρυση ενός συλλόγου που θα μπορούσαν να είναι μέλη Έλληνες ή Γερμανοί ή κάτοικοι των δυο πόλεων οποιοιδήποτε άλλης εθνότητας. Μοναδικός όρος ήταν να συμφωνούν με την ιδέα και τα άρθρα του καταστατικού του συλλόγου, θυμάται ο κ. Ξώγνος. Έτσι ιδρύθηκε ο «ΦΙΛΟΣ».

Ο Λευτέρης Αθανασιάδης υπογράφει το πρωτόκολλο αδελφοποίησης της Καβάλας με τη Νυρεμβέργη.

   Τον Απρίλιο του 1999 ο νέος τότε δήμαρχος Καβάλας Στάθης Εριφυλλίδης, επισκέφθηκε την Νυρεμβέργη, στα πλαίσια της Έκθεσης φωτογραφίας «Η Καβάλα στο διάβα του χρόνου» και γνωρίστηκε με τον δήμαρχο Ludwig Scholz. Εκεί τονίστηκε το ενδιαφέρον για την επιτάχυνση των διαδικασιών για την αδελφοποίηση. Και τελικά τέλος Μαΐου του 1999 μια 50μελής αντιπροσωπεία από την Νυρεμβέργη επισκέφθηκε την Καβάλα, για την υπογραφή της τελικής πράξης της αδελφοποίησης. Ο Σωτήρης Ξώγνος αλλά και τα μέλη και οι φίλοι του «ΦΙΛΟΣ» από τη Νυρεμβέργη, δεν μπορούν να ξεχάσουν τον Λευτέρη Αθανασιάδη. Εξέδωσαν λοιπόν ψήφισμα σε έκτακτη συνεδρίασή τους.

                                    Το ψήφισμα του «ΦΙΛΟΣ»:

                               Νυρεμβέργη 21 Δεκεμβρίου 2011.

Ο πρόεδρος και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου «ΦΙΛΟΣ» για την αδελφοποίηση Καβάλας - Νυρεμβέργης, βαθιά θλιμμένοι από τον θάνατο του πρωτεργάτη της αδελφοποίησης των δύο πόλεων και πρώην δημάρχου Καβάλας Λευτέρη Αθανασιάδη, εκφράζουμε στους οικείους του τα θερμά συλλυπητήριά μας.

                                   Ο Πρόεδρος                

                                Σωτήρης Ξώγνος 

"ΕΦΥΓΕ" Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ.

Φτωχότερη από χθες η Καβάλα, αφού ξαφνικά νωρίς το πρωί πέθανε ο πρώην δήμαρχος επί 16 χρόνια (1982-1998) Λευτέρης Αθανασιάδης. Τίποτα δεν προμήνυε τον χαμό του την περασμένη Δευτέρα το βράδυ, όταν ήταν πιστός στο ραντεβού του σε τοπικό τηλεοπτικό κανάλι, για να μιλήσει για θέματα της μεγάλης του αγάπης, της Καβάλας. Αμέσως μετά την εκπομπή ο Λευτέρης Αθανασιάδης πήγε στο σπίτι του όπου μετά τη μια τα μεσάνυχτα αισθάνθηκε αδιαθεσία και μεταφέρθηκε από συγγενικό του πρόσωπο στο νοσοκομείο. Όμως γύρω στις 5.30 το πρωί έχασε δυστυχώς την μάχη για την ζωή από πνευμονικό οίδημα, όπως είναι η διάγνωση των γιατρών. Η είδηση έκανε γρήγορα τον γύρο της Καβάλας και όλοι είχαν να πουν έναν καλό λόγο για τον δήμαρχο, τον Μπαντέρμαλη, όπως τον προσφωνούσαν μέχρι την τελευταία μέρα. Η κηδεία του έγινε χθες το απόγευμα με δημόσια δαπάνη στο νεκροταφείο της Καβάλας.

   Με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα εκατοντάδες Καβαλιώτες αποχαιρέτησαν χθες το μεσημέρι τον επί 16 χρόνια δήμαρχο Λευτέρη Αθανασιάδη, που έχασε ξαφνικά την μάχη με τον θάνατο. Έναν άνθρωπο που τόσο αγάπησαν και που οι περισσότεροι διαβεβαίωναν πως άλλαξε την Καβάλα εκ βάθρων τις δεκαετίες 1980-90 της δημαρχίας του. Η πρόωρη απώλεια του είναι μεγάλη  για την Καβάλα, αλλά και γενικότερα για την τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτός ήταν και ο λόγος που πολιτικοί του φίλοι αλλά και αντίπαλοι με σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο, βρέθηκαν χθες στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου για το τελευταίο αντίο.

   Πύρινο, ορμητικό και κάπου ίσως υπερβολικό, τον χαρακτήρισε ο πρώην πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου Καβάλας Χρυσόστομος Κεβρεκάκης στον επικήδειο λόγο του μετά την εξόδειο ακολουθία. «Αναρωτιέμαι αν σε έφτιαξε η εποχή ή αν εσύ την διαμόρφωσες, είπε μεταξύ των άλλων ο κ. Κεβρεκάκης. Ήσουν γνήσιο λαϊκό παιδί, γεννημένο από πρόσφυγες, που είχες όλα τα χαρακτηριστικά του ηγέτη. Ήσουν  πάντα αυθόρμητος και γινόσουν ένα με τον απλό κόσμο μέχρι το τέλος. Είχες πάθος για ότι πίστευες, για τις ιδέες σου, για την Καβάλα. Πέρασες στην ιστορία κι ας έφυγες από κοντά μας. Ολόκληρη η Καβάλα ακουμπάει στο φέρετρό σου και ξεπροβοδίζει μια ολόκληρη εποχή. Πλάγιασε Λευτέρη, ξεκουράσου, αλλά θα μας λείψεις. Όμως η μνήμη σου θα είναι πάντα κοντά μας».

   Για τον Λευτέρη Αθανασιάδη μίλησαν ακόμη ο ανιψιός του Κώστας Φραγκογιάννης που τον χαρακτήρισε «λαμπερή φιγούρα που μας έμαθε να μη μένουμε στάσιμοι αλλά να γυρνάμε σελίδα, μας έμαθε να ελπίζουμε και να συνεχίσουμε να προσπαθούμε» και ο πρόεδρος των εργαζομένων στον δήμο Καβάλας Γιάννης Χατζηκωνσταντίνου, που τόνισε πως «αποχαιρετούμε τον δήμαρχο των αγώνων που πάντα ήταν όρθιος κοντά στους εργαζομένους». Και λίγα λεπτά πριν τις 5 το απόγευμα και αφού τον αποχαιρέτησαν όλοι στην εκκλησία, ο Λευτέρης Αθανασιάδης πέρασε για τελευταία φορά από τις Καμάρες οδεύοντας προς την τελευταία του κατοικία. 

   Το σίγουρο είναι πως ο Λεύτερης Αθανασιάδης σφράγισε με το έργο και την παρουσία του τη σύγχρονη ιστορία της Καβάλας και λειτούργησε καταλυτικά στην ανάπτυξη του δήμου Καβάλας στα 16 χρόνια της θητείας του ως δημάρχος. Με κορυφαία του ίσως  στιγμή τη δημιουργία του βιολογικού καθαρισμού και μάλιστα πολύ πριν από τις περισσότερες ελληνικές πόλεις. Για το μεγάλο του πραγματικά έργο αλλά και την ζωή κοντά του, ζητήσαμε από τον Νίκο Τσουμπάκη που για πάνω από 10 χρόνια ήταν στο γραφείο του, να μας μεταφέρει θύμισες από εκείνο τον καιρό.

   Πρόθυμα ο κ. Τσουμπάκης δέχτηκε να μας μεταφέρει κάποιες από τις στιγμές που σφράγισαν και την δική του ζωή. Από το 1980 που τον γνώρισε, τον μάγεψε με το πάθος του για δουλειά. Από το 1984 στελέχωσε το γραφείο του μαζί με την Βάσω Καρασάββα. Από τις 6 το πρωί βρισκόταν καθημερινά στο γραφείο του ο Μπαντέρμαλης, πολύ πριν έρθουν οι υπάλληλοι και προσπαθούσε να προγραμματίσει τις εργασίες του στον δήμο. Τις συναντήσεις του, τα ραντεβού τους, τις συσκέψεις του με υπηρεσιακούς παράγοντες και φυσικά την απαραίτητη βόλτα του στις γειτονιές της Καβάλας.

   «Ήξερε τον κάθε δρόμο και το κάθε στενό με την ονομασία του σε όλη την πόλη, μας είπε ο κ. Τσουμπάκης. Αλλά και στο κάθε σπίτι γνώριζε ποιος καθόταν και τι προβλήματα είχε. Ήταν χαρισματικός στο να θυμάται ονόματα και φυσιογνωμίες, έστω κι αν τις είχε δει μόνο μια φορά. Και πάντα βρισκόταν κοντά σε όσους είχαν ανάγκη. Μιλούσε με τους συμπολίτες του κι αυτοί τον φώναζαν με το μικρό του όνομα και του έλεγαν ότι προβλήματα αντιμετώπιζαν. Κι αυτός όμως όταν έλεγε πως θα κάνει κάτι το έκανε. Ακόμη και στην πιο απομακρυσμένη συνοικία στο τελευταίο σπίτι της Καβάλας».    

   Η μέρα ξεκινούσε με τον πρωινό καφέ με κοντινούς του συνεργάτες για ενημέρωση, θυμάται ακόμη ο κ. Τσουμπάκης. Με τον Γιώργο Γκόλνα, τον Σάββα Νεστορίδη, τον Ανέστη Καραμπετάκη, τον Σπύρο Ηλιάδη, τον Μάρκο Βεργή. Ακόμη και ο Γιώργος Καλατζής που ήταν τότε δημοτικός σύμβουλος βρισκόταν συχνά στο γραφείο του. «Είχε φίλους από όλα τα πολιτικά κόμματα. Ακόμη ήθελε να έχει καλές σχέσεις με τους διορισμένους νομάρχες, άσχετα αν μερικούς δεν τους πήγαινε. Αλλά εκείνη την εποχή το ΠΑΣΟΚ ίσον… δήμος Καβάλας. Όμως δεν ήταν στενόμυαλος πολιτικά, αφού βοηθούσε το ίδιο αριστερούς και λαϊκούς δεξιούς, προσφέροντας δουλειά στα έργα αυτεπιστασίας που τότε ήταν πολλά».

   Αν ξεκινήσουμε να περιγράφουμε τα έργα που έγιναν επί Αθανασιάδη σίγουρα θα ξεχάσουμε πολλά. Σε γενικές γραμμές όμως δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τα καινούργια απορριμματοφόρα και τους κάδους απορριμμάτων, την αγορά νεοκλασικών κτιρίων και τον πολλαπλασιασμό της ακίνητης περιουσίας του δήμου, τις μεγάλες κυκλοφοριακές παρεμβάσεις στη συνοικία της Παναγίας αλλά και σε άλλες συνοικίες, την αναπαλαίωση των προσφυγικών συνοικισμών, την δημιουργία του μουσείο καπνού, του μνημείου του Καπνεργάτη, ενώ δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις ευαισθησίες που είχε για την ιστορία της πόλης. Έτσι δημιούργησε λεύκωμα με κατάλογο όσων συμπολιτών πολέμησαν στο Αλβανικό μέτωπο, ενώ έκανε κι άλλες εκδόσεις τεκμήρια για την ιστορία της πόλης.

   Από τις δυναμικότερες προσπάθειές του θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν η λειτουργική κατάληψη της Μεγάλης Λέσχης και η λειτουργία της σαν δημοτική βιβλιοθήκη, θυμάται ο κ. Τσουμπάκης. Σχεδόν 15 μέρες βρισκόταν εκεί και περιφρουρούσε μαζί με πολλούς Καβαλιώτες τον χώρο, ενώ την πρώτη μέρα πέρασε αρκετές ώρες  στο αυτόφωρο. Δεν πρέπει ακόμη να ξεχάσουμε την ίδρυση της ΔΕΥΑΚ και το πείσμα που έδειξε για την ΔΕΠΟΣ».

   Αυτό που θα θυμόμαστε όλοι από τον Λευτέρη Αθανασιάδη είναι πως ότι έκανε, το έκανε με πάθος. Όπως και από ένα πάθος έχασε τον δήμο μετά από 16 χρόνια. Αλλά αυτός ήταν ο Λευτέρης Αθανασιάδης. Σίγουρα η ιστορία δίπλα στην λέξη Καβάλα θα έχει ανεξίτηλα γραμμένο το όνομά του.

ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ Τ' ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ...

   Κανονικά σ’ αυτό το ρεπορτάζ μας δεν θα έπρεπε να υπάρχουν λόγια. Θα έπρεπε να μπουν μόνο οι φωτογραφίες με τον τίτλο: «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». Σύμφωνα με την νομοθεσία, όταν ένα επαγγελματικό αλιευτικό δεν μπορεί να πουληθεί ή να μεταβιβαστεί, ο ιδιοκτήτης του από την στιγμή που  δεν είναι σε θέση να το δουλέψει, πρέπει να το κόψει, δηλαδή να το καταστρέψει. Δεν ξέρουμε αν είναι δίκαιος ή άδικος ο νόμος, πάντως σίγουρα ο νομοθέτης κάτι παραπάνω θα ήξερε και θα ήθελε να προστατέψει, ίσως, το επάγγελμα.

Ο καπεταν Γιώργης για τελευταία φορά πάνω στο τρεχαντήρι του.

   Σε μια τέτοια διαδικασία όμως, αυτός που πονάει περισσότερο από όλους, είναι ο ιδιοκτήτης του. Ειδικά όταν έχει κυριολεκτικά μεγαλώσει πάνω σ’ αυτό και έχει συντηρήσει με πόνο και βάσανα την οικογένειά του. Στην προκειμένη περίπτωση ο Περαμιώτης καπετάν-Γιώργης, ένας ίσως από τους καλύτερους παραγαδιάρηδες της περιοχής. Όμως δυστυχώς ο καπετάν Γιώργης από ένα χτύπημα της πολιομυελίτιδας, έμεινε σχεδόν ανάπηρος από το ένα του πόδι. Είναι και η ηλικία, έφτασε πλέον τα 67 κι έτσι δύσκολα θα μπορούσε να κρατήσει το τρεχαντήρι του. Και προχθές με την επίβλεψη κλιμακίου του λιμενικού, ξεκίνησε το «σπάσιμο» του σκάφους.

Ο καπετάν Γιώργης χαιδεύει για τελευταία φορά την μεγάλη του αγάπη.

    Ο καπετάν-Γιώργος ζήτησε από τον επιβλέποντα να κρατήσει την πλώρη με το «κοράκι» (το κυρτό σημείο της πλώρης) και τον «μπαμπά» (δέστρα) σαν ενθύμιο. Όμως ο επιβλέπων πιστός στο καθήκον δεν του έκανε το χατίρι και ζήτησε από τον χειριστή του μηχανήματος να σπάσει και το πιο μικρό κομμάτι, μήπως κάποιος και μπορέσει να επανασυνδέσει το σκάφος. Και ξεκίνησε το σπάσιμο. Παρών ήταν και ο ερευνητής παλιών σκαφών Λευτέρης Παπαγιαννάκης, που κατέγραφε της καταστροφή του σκάφους στο πλαίσιο έρευνας που κάνει και μας προσέφερε το φωτογραφικό υλικό.

Στη μάχη με το μηχάνημα, το τρεχαντήρι αποδεικνύεται εύκολος αντίπαλος.

   Βλέποντας τις φωτογραφίες μπορεί κάποιος να δει τον πόνο και την στεναχώρια στο πρόσωπο του Καπετάν-Γιώργη, κάθε φορά που το μηχάνημα σπάει κομμάτια από το τρεχαντήρι του. Το παιδί του. Τον καλύτερό του φίλο και συνεργάτη. Πολλές φορές πηγαίνει και το χαϊδεύει με στοργή. Παρά την προσπάθεια δεν σταματά ένα δάκρυ από τα μάτια του. Ο χείριστης του μηχανήματος, ο Σταύρος Μανίτσας, επιδεικνύοντας ευαισθησία αφήνει τελευταία την πλώρη με το «κοράκι» και τον «μπαμπά», μήπως αλλάξει γνώμη ο επιβλέπων. Όμως τίποτα. Σε λιγότερο από μισή ώρα το τρεχαντήρι κείτεται κομματιασμένο και άψυχο.

Ο κ. Μανιτσας άφησε τελευταία το "κοράκι" και τον "μπαμπά" μήπως και ο επιβλέπων επιτρέψει να τα πάρει ο καπετάν Γιώργης. Αλλά δε... 

   Γιατί σίγουρα για τον καπετάν-Γιώργη είχε ψυχή. Μπόρεσε και κράτησε μόνο το πηδάλιο και την καταπληκτική και γερασμένη λαγουδέρα (τιμόνι) για να του θυμίζουν την μεγάλη του αγάπη. Μαζί φυσικά με εκατοντάδες αναμνήσεις από τις ατέλειωτες ώρες που έζησε στην θάλασσα.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ!

ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΟΣΚΑΡΟ 75 ΧΡΟΝΩΝ ΖΗΤΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ!

   Τις τελευταίες μέρες στο ανελκυστήριο του ναυπηγού Σταύρου Μανίτσα στη Νέα Πέραμο, βρίσκετε ένα αλιευτικό σκαρί που τράβηξε την προσοχή του Λευτέρη Παπαγιαννάκη, μέλους του Δ/Σ του Ναυτικού Μουσείου Καβάλας και γνωστού μοντελιστή και ερευνητή παλιών σκαριών. Πρόκειται όπως μας είπε για ένα Καραβόσκαρο, ένα ιστορικό σκαρί για την Ελληνική ναυπηγική, το οποίο ξεκίνησε να σκαρώνεται το 1935 σε ναυπηγείο στο Καρλόβασι της Σάμου από την οικογένεια των ναυπηγών Ρολογάδων και τελικά «χτίστηκε» και παραδόθηκε το 1938.

   Στην αρχή το Καραβόσκαρο κατασκευάστηκε με δυο κατάρτια και πανιά, ενώ δούλευε σαν ανεμότρατα. Στην συνέχεια έμεινε με ένα κατάρτι και τοποθετήθηκε σ’ αυτό μηχανή και τέλος έμεινε μόνο με την μηχανή. Σύμφωνα με πληροφορίες, το Καραβόσκαρο αυτό έλαβε μέρος στον πόλεμο μεταφέροντας πολεμοφόδια. Ακόμη στην κατοχή μετέφερε ανθρώπους και λόγω των ιστορικών αυτών περγαμηνών που διαθέτει, κάλλιστα θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στο θωρηκτό Αβέρωφ.    

   Μέχρι τελευταία ο σημερινός ιδιοκτήτης του ήταν αποφασισμένος να το «κόψει», να το καταστρέψει δηλαδή, αφού δεν υπάρχει ένας φορέας που να μπορέσει να το συντηρήσει και να το διατηρήσει. Μάλιστα υπήρχε μια σκέψη να σταλεί στην Τουρκία, σε ένα ιδιωτικό μουσείο ενός Τούρκου εφοπλιστή για να σωθεί. Τελικά όπως φαίνεται αποφάσισε να το συντηρήσει και να το κρατήσει, ώστε να συνεχίσει να δουλεύει σαν ψαροκάικο. Όμως ίσως για του χρόνου να μην μπορέσει να το κρατήσει, οπότε θα σκεφτεί και πάλι της διαδικασία καταστροφής του.

   Την συντήρησή του ανέλαβε στη Νέα Πέραμο ο γνωστός στην Βόρεια Ελλάδα καραβομαραγκός, Γιώργος Ναυπηγός. Αυτή την στιγμή αλλάζονται κάποια από τα πλαϊνά του, ενώ στην συνέχεια θα καούν οι παλιές του μπογιές, θα καλαφατιστεί και θα βαφεί. Λόγω της παλαιότητάς του οι εργασίες πρέπει να γίνονται με μεγάλη προσοχή. Η σκέψη βέβαια του κ. Παπαγιαννάκη είναι αυτό το μοναδικό ίσως σκαρί, να μπορέσει να το αναλάβει ένας φορέας ώστε να μείνει στην ιστορία. Ρώτησε λοιπόν πόση είναι η αξία του και πόσο το κόστος συντήρησης. Η απάντηση που πήρε τον ξάφνιασε. «Το χαρίζει ο ιδιοκτήτης του για να σωθεί. Όσο για την ενιαία του συντήρηση, κοστίζει περί τις 5.000 ευρώ τον χρόνο».

   Όπως ξάφνιασε και μας βάζοντάς μας σε σκέψεις. Θα μπορούσε ίσως να το αναλάβει ο δήμος Καβάλας και να το χρησιμοποιήσει για την τουριστική προβολή του; Αλλά τι να λέμε τώρα. Εδώ δεν είμαστε ικανοί να δώσουμε στέγη στο ναυτικό Μουσείο ώστε να στεγάσει τα πάνω από 600 εκθέματά του, καΐκι θα μπορέσουμε να συντηρήσουμε. Το πολύ πολύ να το καταντήσουμε σα το τρεχαντήρι του Εριφυλλίδη το οποίο σαπίζει. Και ύστερα θέλουμε να μιλάμε για τη ναυτική ιστορία της Καβάλας…

ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΔΑΚΡΥΑ...

   Άλλη μια παράξενη όσο και άσχημη σελίδα γράφτηκε χθες Τετάρτη 04 Δεκεμβρίου στην πλατεία Ελευθερίας της Καβάλας. Για ακόμη μια φορά στον στόχο βρέθηκαν τα Χριστουγεννιάτικα σπιτάκια που με προτροπή του δήμου νοίκιασαν μικροεπαγγελματίες για να δώσουν ζωή τις μέρες των εορτών. Όμως η ομοσπονδία επαγγελματιών και εμπόρων μιλώντας δια του προέδρου της Παναγιώτη Αρσονιάδη κατέθεσε καταγγελία για αθέμιτο ανταγωνισμό στην εισαγγελία.

    Μιλώντας σε έντονους τόνους σε πρωινή εκπομπή του στούντιο 7 ο κ. Αρσονιάδης τόνισε πως ότι έγινε, έγινε γιατί είναι παράνομη ενέργεια. «Θέλουμε να προασπίσουμε τα συμφέροντα των μελών μας, δήλωσε. Η απόφαση αυτή για την καταγγελία πάρθηκε ομόφωνα από το Δ/Σ της ομοσπονδίας. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε τέτοια απόφαση αφού πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο από συλλόγους. Περιμένουμε να αναπληρωθούν τα έσοδα των καταστημάτων αυτές τις ημέρες». Από εκεί και μετά η κατάσταση εκτραχύνθηκε, αφού ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας βγήκε εκτός εαυτού, χάνοντας όποιο δίκιο μπορεί να είχε.

   Άμεση ήταν η αντίδραση από τον αντιδήμαρχο Χριστόδουλο Μιχαλάκη που υπεραμύνθηκε των επιλογών του δήμου. «Για 20 μέρες που θα λειτουργήσουν τα σπιτάκια της πλατείας σίγουρα δεν θίγετε η αγορά της Καβάλας. οι άνθρωποι αυτοί διαθέτουν μικρά πράγματα και γλυκά ίσα ίσα για ένα μεροκάματο. Με τον τρόπο αυτό δεν γίνετε συνδικαλισμός. Αντί οι επαγγελματίες να είναι όλοι μαζί, πυροδοτούν αυτές τις άσχημες καταστάσεις. Εμείς θα είμαστε πάντα κοντά στους ανθρώπους της πλατείας». Και ο κ. Μιχαλάκης το έκανε, αφού σε λίγη ώρα που στην πλατεία εμφανίστηκαν υπάλληλοι της διεύθυνσης εμπορίου και του υγειονομικού συνοδευόμενοι από αστυνομικά όργανα, βρέθηκε στην πλατεία, δίνοντας τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις πως ήδη βρίσκετε στην διαδικασία έκδοσης αδειών λειτουργίας. Βέβαια οι ελεγκτικές υπηρεσίες έκαναν την δουλειά τους παίρνοντας τα στοιχεία των ανθρώπων που βρίσκονται στα σπιτάκια της πλατείας.

   Όμως εκείνοι θεωρώντας πως θίγονται άμεσα από όλα αυτά συνεννοήθηκαν και έκλεισαν τα σπιτάκια της πλατείας συμβολικά όπως είπαν. «Με αυτές τις συνθήκες είναι δύσκολο να δουλέψουμε, μας είπε ένας εξ αυτών ο Γιάννης Θωμαίδης. Θα κλείσουμε τα σπιτάκια μέχρι να εκδοθούν οι απαραίτητες άδειες, αλλά και να δείξουμε σε όλους την άσχημη εικόνα της άδειας πλατείας». Το μεσημέρι όλοι μαζί βρέθηκαν στο δημαρχείο όπου κατέθεσαν τα στοιχεία τους ώστε να γίνουν γρήγορα οι προεγκρίσεις για τις άδειες. Στην συνέχεια θα κάνουν ενστάσεις κατά όσων έγραψαν οι ελεγκτικές υπηρεσίες. Πάντως η εικόνα της πλατείας αμέσως μετά την απόφαση να κλείσουν τα σπιτάκια ήταν τραγική. Στην πλατεία υπήρχαν μόνο οι αθίγγανοι και τα περιστέρια!

ΞΕΘΑΦΤΗΚΕ ΠΑΛΙΟ ΚΑΝΟΝΙ ΚΑΙ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ.

   Ήρθε τελικά προχθές Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου στο φως η σημαντική ανακάλυψη που έκανε η 12^η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στο Κάστρο της Καβάλας. Και ήταν εντελώς τυχαία η ανακάλυψη αυτή, αφού πριν από δυο περίπου μήνες στο πλαίσιο του καθαρισμού και της συντήρησης του Κάστρου, συνεργείο της ανακάλυψε θαμμένο ένα παλιό κανόνι και δεκάδες μπάλες - πυρομαχικά που χρησιμοποιούνταν κατά κόρο εκείνη την εποχή.

   Ως γνωστόν τον τελευταίο καιρό η 12^η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων επιβλέπει ένα έργο που περιλαμβάνει καθαρισμούς και συντηρήσεις τόσο στο παράλιο τείχος, όσο και στο τείχος του Κάστρου της Καβάλας, αλλά και μέσα σ’ αυτό. Όταν λοιπόν το συνεργείο έφτασε πάνω από την Πορτάρα – την κάτω είσοδο δηλαδή του Κάστρου – βρέθηκε μπροστά σε χόρτα και έναν όγκο χωμάτων μέσα σε μια από τις πολεμίστρες του. Αποφάσισαν πως έπρεπε να καθαριστούν αυτά τα χώματα και τα χόρτα. Όμως όταν ξεκίνησαν τον καθαρισμό, ανακάλυψαν ένα παλιό κανόνι και δεκάδες μπάλες πυρομαχικών διαφόρων διαστάσεων γύρω του. Αμέσως διακόπηκαν οι εργασίες και επί τόπου βρέθηκαν άνθρωποι της υπηρεσίας. Αποφάσισαν πως από εδώ και μετά χρειάζονται λεπτοί χειρισμοί, ώστε το κανόνι, να βγει στην επιφάνεια χωρίς προβλήματα.

   Προχθές λοιπόν μετά από επίπονη προετοιμασία, το παλιό αυτό κανόνι βγήκε στην επιφάνεια και συσκευάστηκε περιμένοντας κάποια κονδύλια για να αναπαλαιωθεί και να συντηρηθεί. Χρησιμοποιήθηκε χειροκίνητο γερανάκι και αρκετοί εργάτες, μια και το βάρος του είναι σχεδόν 300 κιλά. Το παράξενο βέβαια είναι πως δεν είναι σιδερένιο όπως το άλλο κανόνι που βρίσκεται μέσα στο Κάστρο, αλλά χάλκινο. Μάλιστα το μπροστινό του μέρος δείχνει πως είναι ανοιγμένο, σα να έσκασε σε μια από τις εκπυρσοκροτήσεις του. Γύρω από το κανόνι υπάρχουν εκατοντάδες σιδερένιες στρόγγυλες μπάλες που τις χρησιμοποιούσαν για πυρομαχικά. Το ότι είναι χάλκινο αυτό το κανόνι ίσως είναι ιδιαίτερα σημαντικό και ίσως χρειαστεί συνεργασία με άλλες εφορείες αρχαιοτήτων που έχουν την απαραίτητη εμπειρία, ώστε να πιστοποιηθεί η χρονολογία στην οποία χρησιμοποιήθηκε και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία.

   Πάντως το κανόνι αυτό θα μείνει για κάποιο διάστημα στο Κάστρο συσκευασμένο προσεκτικά και αργότερα θα μεταφερθεί για περαιτέρω έρευνα.

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ "ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ" ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΑΣΤΙΚΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ.

   Ήταν λίγα λεπτά πριν τις 10 το βράδυ της περασμένης Τρίτης 6 Δεκεμβρίου, όταν σε αστικό λεωφορείο της γραμμής του Βύρωνα, την στιγμή που περνούσε κάτω από το δασάκι των Πεντακοσίων, οδηγός και επιβάτες άκουσαν έναν δυνατό κρότο. Όπως ήταν φυσικό ο οδηγός ακινητοποίησε το όχημα και διαπίστωσε πως κάποιος ή κάποιοι πέταξαν στο λεωφορείο νεράντζια! Σύμφωνα με πληροφορίες ο οδηγός ενημέρωσε τον σταθμάρχη του αστικού ΚΤΕΛ και την αστυνομία, αλλά η ομάδα ΔΙΑΣ που βρέθηκε στην περιοχή δεν βρήκε κανέναν.

   Όλοι μιλούν για κάποιους νεαρούς που κάνουν ανόητα αστεία. Όμως μιλώντας χθες το πρωί με άλλους οδηγούς λεωφορείων, διαπιστώσαμε πως δεν ήταν η πρώτη φορά. Πολλές φορές ακόμη, από ψηλά σημεία σε διάφορες συνοικίες της Καβάλας, ρίχνουν διάφορα αντικείμενα στα διερχόμενα λεωφορεία. Πέτρες, νεράντζια, αυγά και άλλα, πολλές φορές προσγειώθηκαν πάνω σε αστικά λεωφορεία. Μάλιστα ένα αυγό μια φορά πέρασε από ανοιχτό παράθυρο του λεωφορείου και έσπασε στο εσωτερικό του τρομάζοντας τον κόσμο. Ακόμη είναι αδύνατον σε έναν οδηγό να  ξεχάσει την περίπτωση που κάποιοι νεαροί με φυσοκάλαμο πέταξαν ένα αιχμηρό αντικείμενο, το οποίο πέρασε στο εσωτερικό του λεωφορείου από παράθυρο και τραυμάτισε ευτυχώς ελαφριά μια επιβάτισσα.

   Άλλος οδηγός ταράχτηκε όταν ξαφνικά ένα μπαλόνι γεμάτο νερό προσγειώθηκε με δύναμη στο παρμπρίζ του λεωφορείου του, περνώντας την Πυροσβεστική και ανεβαίνοντας προς της Αγία Παρασκευή. Ήταν τόση η ταραχή του που όπως μας είπε, παρ’ ολίγον να χάσει τον έλεγχο του λεωφορείου του. Αυτό είναι φυσικά και το κυριότερο, εκτός από τις ζημιές που μπορεί να πάθει το αυτοκίνητο. Η ταραχή του οδηγού μπορεί στιγμιαία να του αποσπάσει την προσοχή και να υπάρξει κάποιο άσχημο αποτέλεσμα. Καλή η πλάκα και τα αστεία αλλά όλα έχουν ένα όριο. Ευτυχώς στο προχθεσινό συμβάν δεν υπήρξε κάποιο πρόβλημα, μια και ο οδηγός δεν έχασε την ψυχραιμία του αλλά ούτε και στο λεωφορείο σημειώθηκε κάποια ζημιά, εκτός ίσως από τον χυμό από τα νεράντζια.

"ΣΠΙΘΑ" ΚΑΙ "ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α" ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ ΜΕ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ.

   Ολοκληρώθηκαν την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου το μεσημέρι με την εκλογή των 21 μελών του νέου Πολιτικού Συμβουλίου, οι εργασίες του 1^ου συνεδρίου του Κινήματος Ενεργών Πολιτών (ΚΑΠ) ΣΠΙΘΑ, που από πλέον απέκτησε και μια νέα ονομασία. ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. Κι αυτή την ονομασία την έδωσε ο ιδρυτής της Μίκης Θεοδωράκης, από τα αρχικά των λέξεων «ΕΛηνική ΛΑϊκή Δημοκρατική Αντίσταση».

   «Τώρα, μετά την παράδοση της ευθύνης στην νεοεκλεγείσα «ηγεσία» του Κινήματος, θα μπορέσω να στραφώ προς την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Την ΕΛληνική ΛΑϊκή Δημοκρατική Αντίσταση. Την ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. Για τον λόγο αυτό σκοπεύω να διευκρινίσω τη θέση μου μια για πάντα, με την ελπίδα ότι δεν θα υπάρξουν πια παρανοήσεις. Η  ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. δεν είναι κομματικός μηχανισμός αλλά μέσο αντίστασης. Από την πρώτη στιγμή δηλώσαμε ότι το παρόν Σύστημα Εξουσίας έχει δύο βασικές ασθένειες: Πρώτον έχει σαπίσει και δεύτερον είναι παντελώς και  πολλαπλώς εξαρτημένο. Εξ άλλου η Ευρώπη-Τρόικα το έχει τοποθετήσει πάνω σε ράγες, οπότε είναι καταδικασμένο να προχωρεί όπως ένα τραίνο προς την κατεύθυνση που κάποιοι άλλοι έχουν καθορίσει. Επομένως συμμετοχή σε εκλογές κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, σημαίνει ότι διεκδικεί κανείς μια θέση μέσα σ' ένα σάπιο τραίνο, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να του αλλάξει πορεία. Με πρωθυπουργό και υπουργούς μαριονέτες στο τιμόνι και βουλευτές που θα διαπληκτίζονται αν θα είναι στο πρώτο ή στο τελευταίο βαγόνι του συρμού. Το δυστύχημα είναι ότι τώρα ξέρουμε πια ότι αυτό το σάπιο τραίνο-μαϊμού, για το οποίο θα κάνουμε εκλογές, οδηγεί το λαό και τη χώρα στο γκρεμό, στο χάος, στο τίποτα».

   Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε ο κ. Θεοδωράκης την ομιλία του την τελευταία μέρα του συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε επί τριήμερο στην Καβάλα. Στην συνέχεια διαβεβαίωσε πως το ΚΑΠ έχει τις δικές μας προτάσεις οι οποίες πρέπει να συζητηθούν με κάθε ανεξάρτητο πολίτη στη βάση του λαού. «Ας αρχίσουμε να κάνουμε κοινές Επιτροπές, που να αποβλέπουν στην ενότητα του λαού. Αρχίζοντας από τους χώρους εργασίας. Τις συνοικίες. Μετά λίγο πιο πάνω, στις πόλεις, στις περιφέρειες, έως ότου καταλήξουμε σε μια ενιαία παράταξη με δικό της πρόγραμμα, στόχους, μεθόδους δουλειάς και σχέδια για το μέλλον, που να στηρίζεται στην ελεύθερη θέληση των μελών της. Μια παράταξη μέσα στην οποία να επικρατεί το ήθος, οι αξίες και οι αυστηρά δημοκρατικές διαδικασίες. Μια ελεύθερη ένωση ελεύθερων ανθρώπων με τρία βασικά χαρακτηριστικά: την αγάπη στην πατρίδα, την πρόοδο και τη Δημοκρατία».

   Και τέλος ο κ. Θεοδωράκης έκανε μια διευκρίνιση. «Η ΕΛληνική ΛΑϊκή Δημοκρατική Αντίσταση δεν είναι ένας κομματικός μηχανισμός. Η μόνη περίπτωση κατά την οποία θα μπορούσαμε να σκεφθούμε συμμετοχή της στις εκλογές, θα ήταν να διαπιστωθεί ότι το Μέτωπο Αντίστασης συγκεντρώνει μια τόση και τέτοια δύναμη, που θα μπορούσε χάρη σε μια συντριπτική πλειοψηφία να βγάλει το σημερινό τραίνο της εξουσίας από τις ράγες του. Δηλαδή μόνο στην περίπτωση που θα ήμασταν βέβαιοι ότι όχι μόνο θα νικήσουμε, αλλά και ότι η επικράτησή μας θα ισοδυναμεί με μια ουσιαστική επανάσταση. Είναι λοιπόν απολύτως ξεκάθαρο, ότι με τα σημερινά δεδομένα δεν συζητάμε καθόλου τη συμμετοχή μας στις εκλογές. Με τα σημερινά δεδομένα η λύση για μας είναι η Αντίσταση. Όσοι και όποιοι επιλέξουμε ως λύση το Μέτωπο της Αντίστασης, θα πρέπει στην νοοτροπία των 300 της Βουλής να αντιτάξουμε ως το τέλος την ψυχολογία των 300 του Λεωνίδα. Δηλαδή της θυσίας για την Ελλάδα. Αυτή είναι η δική μου επιλογή. Τη δοκίμασα όταν μας ήρθαν οι Ούνοι, την ξαναδοκίμασα όταν μας φίμωσαν οι Χουντικοί. Δεν είμαι ρομαντικός ούτε αφελής. Απλά πιστεύω στη δύναμη του Λαού».

   Το περασμένο Σάββατο ήταν η μέρα των προτάσεων των οργανώσεων ΣΠΙΘΑ από όλη την Ελλάδα. Και ήταν πολλοί, από την Κρήτη μέχρι την Ορεστιάδα, όπως επίσης και από πολλά νησιά. Οι προτάσεις ακούστηκαν, γράφτηκαν στα πρακτικά του συνεδρίου και θα αξιολογηθούν. Χθες Κυριακή ήταν ημέρα εκλογών για το νέο, ουσιαστικά το πρώτο Πολιτικό Συμβούλιο του κινήματος που θα έχει 21 μέλη. Μετά από τις εκλογές τα μέλη αυτά θα είναι:  Δημοσθένης Γεωργόπουλος, Ιωάννα Κολοβού, Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος και Περικλής Νεάρχου που μέχρι χθες ήταν μέλη της συμβουλευτικής επιτροπής. Οι υπόλοιποι θα είναι: Ιωάννης Αποστολόπουλος από την Βέροια, Ελισάβετ Βερούλη από Χανιά,  Στέλλα Γκανιάτσου από Καβάλα, Στράτος Δασκαρόλης από Καλαμάτα, Λέλα Ιακωβίδου από Ηράκλειο, Γιώργος Καλεάδης από Θεσσαλονίκη, Ελένη Καραγιαννίδου από Μεμεμένη και Εύοσμο, Κώστας Καραίσκος από Κομοτηνή, Σάκης Κουβάτσος από Χανιά, Δημήτρης Νικηφορίδης από Αλεξανδρούπολη, Μιχάλης Πατσίκας από Καλαμαριά, Γαβριήλ Πελεκίδης από Γαλάτσι, Γιάννης Σαββόπουλος από Πειραιά, Μαρία Τουλίδου από Νεάπολη Θεσ/νικης, Μαριάνθη Τουτουντζίδου από Βέροια, Σταύρος Φωσκολος από Αίγινα, και Μανόλης Χατζηδημητρίου από κέντρο Αθήνας.

   Το συνέδριο έκλεισε με τις ευχαριστίες του προεδρείου του συνεδρίου προς τα μέλη της ΣΠΙΘΑΣ Καβάλας και Νέας Περάμου, για την άψογη όπως χαρακτηρίστηκε διοργάνωση του συνεδρίου.